শ্ৰমিকসকলে দম্পতীহালক সামান্য পৰিমাণৰ খাদ্য আৰু পানী দিয়াৰ দায়িত্বত আছে যাতে তেওঁলোকে শৌচাগাৰৰ বিবাহ বোৰ কাষ্টম আৰু ডাঙৰ অনুষ্ঠানৰে ভৰ্তি হয়, বিশেষকৈ এছিয়াত। উদাহৰণ স্বৰূপে, ভাৰতত, কইনাই ঘৰৰ পৰা ওলাই যাওঁতে শস্য পেলাই দিয়ে যাতে তাৰ পিছতো ঘৰটো বিকশিত হৈ থাকে। আনহাতে, কিছুমান ৰীতি-নীতি ইমানেই আচৰিত যে আপুনি সেইবোৰৰ বিষয়ে শুনি আচৰিত হয়, আপুনি মানুহৰ চিন্তাধাৰাৰ বিষয়ে আচৰিত হয়, সেইবোৰ কৰাৰ কথা বাদ দিয়ক।উদাহৰণ স্বৰূপে, ইণ্ডোনেছিয়াৰ এটা জনজাতিৰ বাসিন্দাসকলে এতিয়াও এটা অনুষ্ঠানৰ ওপৰত যথেষ্ট গুৰুত্ব আৰোপ কৰে। তেওঁলোকৰ পৰম্পৰা অনুসৰি, এজন নৱ বিবাহিত দম্পতীয়ে তেওঁলোকৰ বিয়াৰ পিছত শৌচাগাৰ ব্যৱহাৰ নকৰাকৈ তিনিদিন থাকিব লাগে। তেওঁলোকৰ বিবাহৰ পিছৰ বছৰবোৰত সুখ বজাই ৰাখিবলৈ, দম্পতীহালে কেৱল তেওঁলোকৰ বিবাহৰ প্ৰথম তিনিদিনৰ বাবে তেওঁলোকৰ সুখৰ বিষয়ে চিন্তা কৰা উচিত।
টিডং জনজাতি, যিসকল মুখ্যতঃ কৃষক, তেওঁলোকৰ ভিতৰত আছে যিসকলে এই ৰীতি-নীতি আৰম্ভ কৰিছে। টিডং লোকসকলে ইণ্ডোনেছিয়া-মালয়েছিয়া সীমান্তৰ ওচৰত থকা বোৰ্নিঅ’ৰ উত্তৰ-পূব অঞ্চলত বাস কৰে। যেতিয়া জনজাতিটোত বিবাহ অনুষ্ঠান হয়, দম্পতীহালক এটা কোঠালৈ লৈ যোৱা হয়, য’ত তেওঁলোকে সকলো অনুষ্ঠান সম্পূৰ্ণ হোৱাৰ পিছত তেওঁলোকৰ বিবাহৰ প্ৰথম তিনিদিন অতিবাহিত কৰিব লাগিব। দম্পতীসকলক এই সময়ত শৌচাগাৰ ব্যৱহাৰ কৰিবলৈ অনুমতি দিয়া নহয়।এই তিনিদিনীয়া কাৰ্যকালটো ব্যক্তিৰ এটা গোটৰ দ্বাৰা তত্বাৱধান কৰা হয়। এই গোটৰ কৰ্মীসকলে দম্পতীহালক সামান্য পৰিমাণৰ খাদ্য আৰু পানী দিয়াৰ দায়িত্বত আছে যাতে তেওঁলোকে শৌচাগাৰ ব্যৱহাৰ কৰাৰ প্ৰয়োজন নহয়। এইটোও উল্লেখ কৰা হৈছে যে দম্পতীহালে যাতে ব্যক্তিগতভাৱে প্ৰতাৰণা বা শৌচ নকৰে তাৰ বাবে নিৰীক্ষণ কৰা হয়।এই ৰীতি-নীতি পালন কৰাৰ আঁৰৰ কাৰণ হৈছে এই বিশ্বাস যে যদি এহাল দম্পতীয়ে ইয়াক সম্পূৰ্ণ কৰে তেন্তে তেওঁলোকৰ বিবাহ এক সুখী, দীৰ্ঘম্যাদী হ’ব, কিন্তু যদি তেওঁলোক বিফল হয়, তেন্তে এই বিবাহবোৰ সোনকালেই সমাপ্ত হ’ব। এনে কথিত সমস্যা পৰিহাৰ কৰিবলৈ, মানুহে এই ৰীতি-নীতি সাৱধানে পালন কৰি থাকে।