আজি আমি আপোনালোকক কবলৈ ওলাইছো এনে এখন ঠাইৰ কথা য’ত দেৱী সৰস্বতীৰ জন্ম হৈছিল। ইয়াৰ বাহিৰেও ইয়াত মহাভাৰত আৰু বেদ কেনেকৈ ৰচনা হৈছিল সেই বিষয়েও জানিব পাৰিব? আপুনি নিশ্চয় বহু দিন ধৰি উত্তৰাখণ্ডৰ যোশীমথৰ কথা শুনি আৰু পঢ়ি আছে। এনে পৰিস্থিতিত আজি আমি আপোনালোকক ক’ম সৰস্বতী দেৱীৰ জন্মৰ কাহিনী। হয়, ইয়াৰ পৰা মাত্ৰ ৫০ কিলোমিটাৰ দূৰত ভাৰতৰ শেষ গাঁওখন চাবলৈ পাব। মহাভাৰত যুগৰ শেষত পাণ্ডৱসকল ইয়াৰ পৰা স্বৰ্গলৈ গৈছিল বুলি জনবিশ্বাস। ভীমে ইয়াৰ ওচৰতে দ্ৰৌপদীৰ বাবেও এখন দলং নিৰ্মাণ কৰিছিল। এই দলঙৰ তলৰ পৰা সৰস্বতী নদীৰ ধাৰাটো বৈ আহিছে। এই স্থানতে দেৱী সৰস্বতীৰ জন্ম হৈছিল বুলি বিশ্বাস কৰা হয়। মহৰ্ষি ব্যাসেও এই ভূমিত স্নান কৰি পুৰাণ আৰু মহাভাৰত ৰচনা কৰিছিল।
ইয়াত আপুনি দেখিব যে সৰস্বতী নদীৰ ওপৰত প্ৰাকৃতিকভাৱে শিলৰ দলং নিৰ্মাণ কৰা হৈছে। ইয়াৰ নাম ভীম পুল। প্ৰাচীন বিশ্বাস অনুসৰি পাণ্ডৱসকলে দ্ৰৌপদীৰ সৈতে স্বৰ্গলৈ যাওঁতে বাটত এই নদীখন দেখিছিল। এনে অৱস্থাত দ্ৰৌপদীয়ে আৰামত নদী পাৰ হ’ব পাৰিছিল। সেইবাবেই ভীমে ইয়াত এটা ডাঙৰ শিল ৰাখিছিল। ইয়াত নদীৰ ওচৰত ২০ ফুট দীঘল ভৰিৰ ছাপো দেখা যায়। এইবোৰ ভীমৰ চৰণ বুলি কোৱা হয়।
মহৰ্ষি ব্যাসে ইয়াত গীতা ৰচনা কৰিছিল
মহৰ্ষি ব্যাসে কেৱল এই গুহাতে বেদ আৰু গীতা ৰচনা কৰিছিল। ইয়াৰ কাৰণে কেৱল এই গুহাটোক ব্যাস পুস্তক বুলি জনা যায়। বিশ্বাস কৰা হয় যে বহু বছৰৰ পাছত এই গ্ৰন্থখন শিললৈ পৰিণত হৈছিল।
ইয়াত মহাভাৰতৰ ৰচনা কৰা হৈছিল
ইয়াত আপুনি দেখিব যে ব্যাস গুহাৰ পৰা কিছু দূৰৈত গণেশ গুহা। বিশ্বাস কৰা হয় যে মহৰ্ষি ব্যাসে এই গুহাত ভগৱান গণেশক তেওঁৰ গুহাৰ পৰাই মহাভাৰতৰ বৰ্ণিত কৰিছিল, তাৰ পিছত গণেশে ইয়াত ৰচনা কৰিছিল।
দেশৰ শেষ দোকান
ইয়াত মানা গাঁও, য’ত ভাৰতৰ শেষ চাহৰ দোকানখন চাবলৈ পাব। বৃহৎ সংখ্যক পৰ্যটক এই দোকানত উপস্থিত হয়।