শেহতীয়াকৈ, বোম্বাই উচ্চ ন্যায়ালয়ৰ এটা গোচৰত প্ৰশ্ন কৰা হৈছিল যে এগৰাকী মহিলাই তেওঁৰ স্বামীৰ অনুমতি অবিহনে গৰ্ভপাত কৰাটো হিন্দু বিবাহ আইনৰ অধীনত হিংসাত্মক ঘটনা হ’ব নেকি।
শেহতীয়াকৈ, বোম্বাই উচ্চ ন্যায়ালয়ৰ এটা গোচৰত প্ৰশ্ন কৰা হৈছিল যে এগৰাকী মহিলাই তেওঁৰ স্বামীৰ অনুমতি অবিহনে গৰ্ভপাত কৰাটো হিন্দু বিবাহ আইনৰ অধীনত হিংসাত্মক ঘটনা হ’ব নেকি। ন্যায়াধীশ অতুল চাণ্ডুৰকাৰ আৰু উৰ্মিলা যোশী-ফালকেৰ এটা খণ্ড বিচাৰপীঠে কৈছিল যে এগৰাকী মহিলাক সন্তান জন্ম দিবলৈ বাধ্য কৰিব নোৱাৰি।
এই ক্ষেত্ৰত, আদালতে লক্ষ্য কৰিছিল যে মহিলাগৰাকীৰ স্বামীৰ আবেদন আদালতত গ্ৰহণ কৰা হ’লেও সন্তান জন্ম দিয়াৰ বিষয়ত সিদ্ধান্ত লোৱাৰ অধিকাৰ এগৰাকী মহিলাৰ আছে। সংবিধানৰ অনুচ্ছেদ 21 অনুসৰি, এই বিষয়টো মহিলাৰ ব্যক্তিগত স্বাধীনতাত অন্তৰ্ভুক্ত কৰা হৈছে। আদালতে লগতে কয় যে যদি এগৰাকী মহিলাই বিবাহৰ পিছত কৰ্মক্ষেত্ৰত জড়িত হ’ব বিচাৰে, ইয়াক কেতিয়াও হিংসা বুলি গণ্য কৰিব নোৱাৰি।
পৰিয়ালটোৱে তাইৰ দাম্পত্য অধিকাৰ পুনৰুদ্ধাৰ আৰু তাইৰ স্বামীৰ বিবাহ বিচ্ছেদৰ আৱেদন প্ৰত্যাখ্যান কৰিবলৈ আদালতৰ কাষ চাপিছিল। যেতিয়া পাৰিবাৰিক আদালতে মহিলাগৰাকীৰ সপক্ষে ৰায় দিছিল, তেওঁৰ স্বামীয়ে উচ্চ ন্যায়ালয়ৰ কাষ চাপিছিল। বোম্বাই উচ্চ ন্যায়ালয়েও স্বামীৰ আবেদন খাৰিজ কৰিছে।
মহিলাগৰাকী পেছাত এগৰাকী শিক্ষক। তাইৰ 47 বছৰীয়া স্বামীও এগৰাকী শিক্ষক। তেওঁ তেওঁৰ পত্নীৰ ওপৰত হিংসাৰ অভিযোগ উত্থাপন কৰিছিল আৰু বিবাহ বিচ্ছেদৰ বাবে আবেদন কৰিছিল। তেওঁ অভিযোগ কৰিছিল যে তেওঁৰ পত্নী ২০০১ চনত বিবাহৰ পিছতো কৰ্মক্ষেত্ৰত জড়িত আছিল। আনকি তেওঁ দ্বিতীয়বাৰৰ বাবে গৰ্ভৱতী হ’লেও, তেওঁৰ স্বামীক অৱগত নকৰাকৈ গৰ্ভপাত কৰাইছিল। মানুহজনে এইটোও দাবী কৰিছিল যে তেওঁৰ পত্নীয়ে ২০০৪ চনত তেওঁৰ পুত্ৰক অৱগত নকৰাকৈ ঘৰৰ পৰা ওলাই গৈছিল। তেওঁ ঘূৰি অহা নাছিল।
অৱশ্যে পত্নীৰ উকীলে কৈছিল যে তেওঁৰ মক্কেলে মাতৃত্ব গ্ৰহণ কৰাৰ পিছত প্ৰথম সন্তানৰ জন্ম দিছিল। যেতিয়া তাই দ্বিতীয়বাৰৰ বাবে গৰ্ভৱতী হৈছিল, অসুস্থতাৰ বাবে তাই গৰ্ভপাত কৰাবলৈ বাধ্য হৈছিল। অভিযোগ কৰা হৈছে যে মহিলাগৰাকীয়ে তেওঁৰ স্বামীৰ ‘ঘৰ’ এৰিছিল কিন্তু 2004 চনৰ পৰা 2012 চনলৈ, স্বামীয়ে তেওঁক ঘূৰাই অনাৰ বাবে কোনো প্ৰচেষ্টা কৰা নাছিল। স্বামীয়ে আনকি শিশুটোৰ বিকাশৰ বাবে প্ৰয়োজনীয় খৰচও বহন কৰা নাছিল। মহিলাগৰাকীৰ উকীলে এইটোও কৈছিল যে তেওঁৰ স্বামী আৰু তেওঁৰ ভগ্নীয়ে তেওঁৰ মক্কেলক সন্দেহ কৰিছিল। গতিকে তাই তাইৰ স্বামীক এৰি আন ঠাইত থাকিবলৈ বাধ্য হৈছিল।
আদালতে কৈছিল যে এগৰাকী মহিলাক সন্তান জন্ম দিব নে নিৰ্ণয় লোৱাৰ বাবে হিংসাৰ অভিযোগ আৰোপ কৰিব নোৱাৰি। স্বামীও তেওঁৰ পত্নীৰ বিৰুদ্ধে গৰ্ভপাতৰ অভিযোগ প্ৰমাণ কৰাৰ বাবে দায়বদ্ধ। পত্নীৰ ঘৰএৰি যোৱাৰ সন্দৰ্ভত আদালতে লক্ষ্য কৰে যে এগৰাকী মহিলাক সন্দেহৰ সৈতে দেখা পালে তেওঁৰ শহুৰেকৰ ঘৰত থকাটো অতি কঠিন। ইয়াৰ পিছত, আদালতে স্বামীৰ অভিযোগৰ লগতে বিবাহ বিচ্ছেদৰ আৱেদন খাৰিজ কৰে।