বৰ্তমান সময়ত বেছিভাগ মানুহৰে কলেষ্টেৰল বৃদ্ধি হোৱাটো সাধাৰণ হৈ পৰিছে। প্ৰযুক্তিৰ অগ্ৰগতিৰ লগে লগে আমি পূৰ্বতকৈ অধিক এলেহুৱা হৈ পৰিছো, শাৰীৰিক ক্ৰিয়া-কলাপ আৰু তেলীয়া খাদ্যৰ বাবে আমাৰ শৰীৰত চৰ্বি জমা হ’বলৈ আৰম্ভ কৰে, যাৰ ফলত পিছলৈ উচ্চ ৰক্তচাপ, ডায়েবেটিছ, হাৰ্ট এটেক আদি ৰোগ ইত্যাদি। কলেষ্টেৰল এটা আঠাযুক্ত পদাৰ্থ যি ভাল আৰু বেয়া দুয়োটা হ’ব পাৰে। ভাল কলেষ্টেৰলৰ জৰিয়তে শৰীৰত সুস্থ কোষ গঠন হয়, আনহাতে বেয়া কলেষ্টেৰলে হৃদৰোগ আৰু ডায়েবেটিছৰ সম্ভাৱনা বৃদ্ধি কৰে।
যদি তেজত কলেষ্টেৰলৰ পৰিমাণ বাঢ়ে তেন্তে পেৰিফেৰেল আৰ্টেৰী ডিজিজতো আক্ৰান্ত হ’ব পাৰে। ইয়াৰ ফলত ধমনীবোৰৰ ক্ষতি হয়। ব্যায়াম বা গধুৰ ৱৰ্কআউট কৰিলে, ভৰিৰ তীব্ৰ বিষ হয়। গতিকে এনে বিষক আওকাণ নকৰি লগে লগে আপোনাৰ কলেষ্টেৰলৰ মাত্ৰা পৰীক্ষা কৰাব।